ماجرای سمیه میرشمسی، فرهاد اصلانی و آزار جنسی
تاریخ انتشار: ۹ فروردین ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۶۷۰۶۶۸
آفتابنیوز :
خلاصهی رشتهتوییت سمیه میرشمسی را با حذف بخشی از اسامی در زیر میخوانید:
۱. «من به عنوان یک کارگردان سینما در این سالها تمام تلاشم این بوده که در مسیر درست انسانی حرکت کنم و در [پشت صحنه] کارهام تمام دوستان میتونن گواهی بدن [که] فضای امنی رو برای همه ایجاد کنم». این حرفهای [ع] در ویدئویی بود که در دفاع از سیاوش اسعدی و آیدین آغداشلو دربرابر روایتهای #من_هم {میتو} منتشر کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
من، سمیه میرشمسی که در پشت صحنه یک فیلم به تهیهکنندگی و کارگردانی آقای [ع] با سمت دستیار دوم کارگردان حضور داشتم، با صدای بلند، فریاد میزنم که ایشان دروغ میگویند و تجربه من در آن فیلم، تلخترین تجربه کاری من در سینمای ایران بود.
این روایت من است از آزاری که از طرف [ا] در یکی از فیلمهای [ع] دیدم و ایشان باوجود اطلاع از ماجرا، نه تنها هیچ برخوردی نکرد، بلکه من را به حاشیه سازی متهم کرد. حالا که چند روایت درباره [ا] منتشر شده، من هم جرات میکنم و روایت خودم را مینویسم:
به احترام دوستان و همکارانم، نام فیلم و افراد دیگر را نمینویسم.
در یکی از فیلمهای [ع] با سمت دستیار دوم کارگردان مشغول به کار شدم. پروژه پربازیگری بود و لوکیشن ثابت ما یک خانه قدیمی سه طبقه در مرکز تهران بود.
یکی از وظایف من بردن بازیگران از اتاق گریم و لباس – که روی پشت بام بود – به صحنه بود. آنهایی که با [ا] کار کردهاند میدانند که همه او را [عمو] صدا میزنند.
یکی از روزها بعد از تمام شدن پلان، او لباساش را درآورد و به من داد و گفت «ببر بالا به اتاق لباس».
من لباس را گرفتم و به مسئول لباس که آنجا ایستاده بود تحویل دادم.
چند ساعت بعد در اتاق پرو در حال پوشیدن لباس جدید بود. من طبق وظیفه رفتم و از بیرون صدایش کردم که «[عمو]، الان فلان سکانس رو میگیریم». ناگهان با یک پرخاش عجیب و صدایی که از عربده بلندتر بود سر من فریاد کشید:
«کی به تو گفته به من بگی [عمو]؟ کی اصلا به تو اجازه داده با من حرف بزنی؟ چرا وقتی من لباسم رو به تو میدم که ببری بالا و بگذاری در اتاق، لباس رو به یکی دیگه میدی؟ من میخوام تو از «این پلهها» بالا و پایین بری. من میخوام تو بیشتر کار کنی. مگه نمیدونی دستیار دو در اختیار بازیگره؟ تو در اختیار منی و هر کاری که من میگم باید انجام بدی».
این دیالوگها را با چنان خشمی فریاد میکشید که حتی یکی از بازیگران که در حال تعویض لنزش بود، هول شد و لنز را زمین انداخت. من از ترس میلرزیدم و نمیدانستم این یک شوخی است یا واقعا جدی میگوید.
این حجم توهین برای من قابل باور نبود. صدایش را نه تنها کل گروه، که خود آقای کارگردان هم قطعا شنید. اما هیچ کس جرات حرف زدن نداشت.
بعد از پایان روز برایش پیام فرستادم و نوشتم «سلام آقای [ا]. سمیهام. میخواستم بابت اینکه امروز شمارو به اسم کوچک صدا زدم عذرخواهی کنم.
درضمن خواستم بدونین که من خیلی کمتر از شما در سینما کار کردم اما میدونم که دستیار دو کارگردان وظایفش مشخصه و در اختیار بازیگر نیست. اگر شما کسی رو لازم دارید، بهتره برای خودتون دستیار شخصی بیارین. من دارم کارمرو بهتر و بیشتر از هر کسی انجام میدم و لازم نیست شما از من کار اضافهتری بخواین. من روزانه بارها و بارها اون پلههارو بالا و پایین میرم».
چند روز گذشت. [ا] رسما پادشاه صحنه بود و هیچ وقت حتی یک کلام از سمت کارگردان یا آنهایی که میتوانستند جلوی رفتارش را بگیرند در نمیآمد.
در یکی از روزها همه در اتاق گریم جمع بودیم. یکی از بچهها پفک خریده بود و با هم گپ میزدیم و منتظر بودیم تا کار گروه نور تمام شود. [ا] هم بود و با موبایلش مشغول بود. یکی از پسرها از روی میز کنار او یک پفک برداشت و به سمت پشت بام رفت.
ناگهان [ا] با یک لحن خشک خطاب به او گفت «بذار سر جاش». آن پسر نفهمید که شوخی میکند یا جدی است. با خنده به راهش ادامه داد، اما [ا] با مشت به روی میز کوبید و با عربده به سمتش حمله کرد و با مشت و لگد به جانش افتاد و با قدرت به پشت بام پرتش کرد.
هیچ کس جلویش را نگرفت، یا از حیرت و یا جرات نداشتن.
به سکانسهای شب رسیدیم. در یکی از شبها در اتاق گریم به من گفت «از من میترسی؟» گفتم «نه آقای [ا]». گفت «چرا با من حرف نمیزنی؟ چرا دور از من میایستی؟» گفتم «حرف خاصی که خوشتون بیاد بلد نیستم» و از اتاق بیرون رفتم.
[ا] گفت که برای سکانس امشب حتما باید سرخوش باشد. یکی از بچهها را فرستادند و برایش از خانه آورد و او هم نوشید، آنقدر که روی پا نبود و دیالوگها را نمیتوانست بیان کند. پلان مدام تکرار و تکرار میشد، اما فایدهای نداشت. آن وسط مدام سعی میکرد با من ارتباط بگیرد و صمیمی شود، انقدر معلوم که یکی از بازیگران، من را کنار کشید و گفت «سمیه جلوی چشمش نباش؛ امشب تو دختر منتخب [عمو]یی». مجبور شدند زودتر برای شام تعطیل کنند که لااقل حال او کمی بهتر شود. همه برای شام به حیاط رفتند. از من خواستند برای [ا] قوه ترک غلیظ درست کنم و ببرم تا سر حال بیاید.
با یکی از بچهها در پشت بام نشست و من هم مشغول قهوه درست کردن شدم. کسی جز من و آن همکار و آقای [ا] نبود. قهوه را برایش بردم و گفتم بفرمایید. نفر سوم هم بلند شد که برود. ناگهان [ا] دستم را محکم گرفت و گفت «بیا بشین روی پام. چرا از من میترسی؟»
من را کشید سمت خودش و از من خواست صورتش را ببوسم. دستم را فشار میداد. مجبور شدم روی زمین بنشینم که همین باعث شد همکارم که در حال رفتن به صحنه بود متوجه شود و برگشت. [ا] ناگهان زد زیر گریه «از من نترس، من بد نیستم، من خیلی چاقم، من بیچارهام و…»
نمیدانستم که باید چه کار کنم. فقط میخواستم دستم را ول کند و بروم. همکارم دست [ا] را از دستم جدا کرد و به خاطر من ماند. اگر رفته بود نمیتوانستم از دستش فرار کنم و مجبور میشدم فریاد بکشم. به زور همکارم قهوهاش را نوشید و همانجا شلوارش را پایین کشید و جلوی ما شاشید.
فردای آن روز کل اتفاق را به [ع] که هم تهیه کننده بود و هم کارگردان گفتم. پاسخش این بود «من کاری با این چیزها ندارم، حاشیه درست نکن». از آن روز تا آخر فیلمبرداری با [ا] یک کلمه هم حرف نزدم و او هم کاری با من نداشت.
من در سینمای ایران شانس کار کردن با بهترین کارگرانان و بهترین گروهها را داشتم. همین [ا] در جلوی دوربین یک کارگردان بزرگ جرات این رفتارها را ندارد. اما این فقط در بعضی پروژهها است.
در بسیاری از پروژهها بازیگران پادشاهی میکنند و ما بچههای پشت صحنه به راحتی آزار میبینیم و حذف میشویم چون بازیگر «راکورد» دارد. وقتی یک بازیگر بزرگ با یک کارگردان کوچک کار میکند، همه میدانیم که پادشاه صحنه کیست.
تعدادی از واکنشها در توییتر
ر.ف: بیانیه انجمن صنفی برنامهریزان و دستیاران کارگردان سینما در مورد روایت شجاعانهی سمیه میرشمسی، اگرچه آشکارا محافظهکارانه است اما اتفاق مهم و خوبیه.
از دستاوردهای آشکار #میتو در ایجاد حساسیت و مسئولیتپذیر کردن گروهها.
قدم: الان داشتم صحبت های #سمیه_میرشمسی رو میخواندم راجع به دسته گل […]. عجیبا غریبا واقعا #سینما به یه همچین وضعی افتاده که بازیگر مست کنه سر صحنه به عوامل دست درازی کنه!
آرامه اعتمادی: این چندمین بار است که انجمن برنامهریزان و دستیاران کارگردان خانه سینما در رابطه با هتک حرمت و بیاحترامی و تعرض به یکی از اعضایش بیانیه میدهد و از آنها و افشاگریهایشان دفاع میکند. یک بار بعد از صحبتهای #سعید_روستایی و اینبار بعد از افشاگری #سمیه_میرشمسی. بیش باد.
مریم: سمیه میرشمسی در این روایت مشخصا درباره #آزار_جنسی از سمت […] حرف زده بعد هیات مدیره انجمن صنفی برنامهریزان و دستیاران کارگردان بیانیه داده موضوع رو به «برخورد تحقیرآمیز» تقلیل داده و گفته فقط نسبت به زنان نبوده و گزارش درباره توهین، تهدید و تحقیر مردها هم داشتیم.
علیرضا شاکر: روایت #سمیه_میرشمسی از #آزار_جنسی توسط […] واقعا تامیل برانگیز و خجالت آور است. بهتره #خانه_سینما و دیگر نهادهای صنفی و غیر صنفی به این موضوع و دیگر ادعاها درباره این بازیگر ورود کنند. فعلا هم تا تعیین تکلیف از ادامه کار آقای […] جلوگیری کنند.
حمایت انجمن دستیاران کارگردان سینما از سمیه میرشمسی
متن بیانیه هیات مدیره انجمن صنفی برنامه ریزان و دستیاران کارگردان سینما بدین شرح است:
«بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام و عرض تبریک سال نو به همکاران عزیز در صنعت فیلم ایران
پس از مطالعه خاطرات تلخ و عبرت آموز همکارمان سرکار خانم میرشمسی از پشت صحنه یک فیلم، که به شکل نسبتا گسترده ای در فضای مجازی در حال بازنشر است، لازم دیدیم که در این مورد مهم اعلام نظر و موضع گیری کنیم:
یک. با توجه به شناخت از گذشته همکارمان خانم سمیه میرشمسی، به طور کلی، صادق بودن ایشان را تایید میکنیم.
دو. متاسفیم که اعلام کنیم، این نوع بداخلاقی ها و ایجاد ناامنی های روانی و حتی تهدید و برخورد فیزیکی در پشت صحنه تولید صنعت فیلم ایران، برای نخستین بار نیست که اتفاق می افتد و برای ریشه کن کردن این رویه غیر انسانی، برخورد ریشه ای، جدی و هماهنگی های بیناصنفی نیاز است.
سه. لازم به توضیح است که اینگونه برخوردهای تحقیرآمیز فقط نسبت به همکاران محترم خانم، صورت نگرفته و بارها گزارش هایی مبنی بر توهین، تهدید، تحقیر و حتی درگیری فیزیکی نسبت به آقایان همکار نیز دیده شده است.
چهار. ما در چندین مورد که اعضایمان با ارائه مستندات، نسبت به رفتار دور از شان همکاران دیگری در فضای کاری، شکایت داشته اند، به شکل رسمی و از طرق مختلف، مطلب را پیگیری و شکایت مکتوب کرده ایم.
اما اکنون که این مساله به عنوان مشتی نمونهی خروار به شکل عمومی مطرح شده، وظیفه خود می دانیم که در هماهنگی با کانون محترم کارگردانان سینمای ایران، صنف واحد تهیه کنندگان، انجمن محترم مدیران تولید، انجمن محترم بازیگران سینمای ایران، مدیر عامل موثر خانه سینما و همکاران مان در سازمان سینمایی کشور، مسائل را به شدت و دقیق پیگیری کرده و موجب عدم تکرار این قبیل هنجارشکنیها در آینده شویم.
ما به تمامی آحاد انجمن خودمان تاکید میکنیم که در هیچ پروژهای، مصلحتی بالاتر از شان و کرامت انسانی و حفظ حریم شخصی و کاری شما وجود ندارد و در صورت مشاهده کوچکترین هتک حرمت نسبت به خود و دیگر اعضای گروه؛ شرط عقل و خرد است که زیر بار حرف و عمل زور نرفته و صنف را حامی همیشگی و قدرتمند خود دانسته، مراتب را دقیق و بدون ممیزی گزارش کنید.
ما برای ایجاد امنیت روانی، اقتصادی، جانی، شخصیتی و حفظ موجودیت نیروی کار سینمای ایران، اراده کافی و قدرت عمل اجرایی داریم، پس خواهشمندیم مطلقاً در هیچ زمینه ای احساس نگرانی نکرده و با سکوت خود، امکان سو استفاده از موقعیت و جایگاه شغلی را به آنانکه، شان و منزلت کار جمعی را به هیچ می انگارند، ندهید.
در پایان ضمن ابراز تاسف شدید نسبت به رفتار های مذکور، آرزومندیم که روحیه دوستی، یکرنگی، نجابت و مساوات در روابط حرفهای صنعت فیلم ایران بیش از پیش تکثیر گردد.
با آرزوی سالی سرشار از پاکیزگی و نشاط
هیات مدیره انجمن صنفی برنامه ریزان و دستیاران کارگردان سینما
۱۴۰۰/۰۱/۰۷»
واکنش جدید سمیه میرشمسی
سمیه میرشمسی ساعاتی پیش در اینستاگرام نوشت:
پس از بیانیه عجیب «خانه سینما» در واکنش به قتل «بکتاش آبتین»، من هم مثل بسیاری از اعضای خانه بر آن متن اعتراض کردم و نوشتم دیگر خودم را عضوی از «خانه سینما» نمیدانم. اما بیانیه امروز همکاران و رفقایم در «انجمن صنفی برنامهریزان و دستیاران کارگردان سینما» برایم ثابت کرد چقدر وجود یک نهاد صنفی در ایران میتواند ارزشمند و امیدبخش باشد. همکارانم در انجمن، به بعضی مدیران خانه سینما نشان دادند چگونه میتوان ماند و مقهور قدرت نشد.
در این دو روز بسیاری به من لطف داشتند و پشتم ایستادند. اما، هم خودم میدانم و هم شما که موضوع «من» نیستم. من یکی از هزاران زن هنرمند، کارمند، دانشجو، ورزشکار و… در این مرز پرگهرم که تجربهای مشابه میلیونها زن دیگر در سراسر جهان داشتهایم. این حمایتها فقط برای من نیست؛ برای تو است! تویی که یا مثل من آزار دیدهای، یا مثل او آزار دادهای، یا مثل آن یکی چشمانت را بستهای. این حمایتها یعنی «ما همدیگر را پیدا کردهایم» و این عجب خبر امیدوارکنندهای برای ما، و چه خبر هولناکی برای آنها است.
وقتی روایتم را با نام خودم منتشر میکردم، تصورم آن بود که با موجی از حملات و ترورهای آنلاین روبرو خواهم شد. اما اگر حتی یک صدهزارم هم میدانستم که چقدر پشتم به تمام رفقایی که میشناسم و نمیشناسم گرم است، همان روز با اولین آزار در پشت صحنه، چنان پاسخی را فریاد میزدم که دیگر کسی جرأت یک بیاحترامی «کوچک» را هم به خودش ندهد.
من حالا این را فهمیدهام؛ مثل تو. تو هم حالا فهمیدی که اگر کسی نگاه چپ به تو کرد، دستش را جلو آورد، خواسته کثیفی داشت و فکر کرد چون به هر دلیل از تو ارشدتر است، پس مالک تو است، مقابلش بایست، رسوایش کن و دلت قرص باشد که یک جهان با تو است.
سلاح آنها در برابر ما «ترس» است؛ ترسی که باعث شد من هفت سال با آن خاطره تلخ زندگی کنم و دم نزنم. اما وقتی پنج نفر روایتشان را گفتند، #من_هم جرأت کردم و نوشتم و شدم ششمین نفر. اگر به من میگویید «شجاع»، این را بدانید که اگر شجاعتی هست، آن را از تمام روایتهای قبلی گرفتهام. پس شما هم شجاع باشید و کاری کنید که حداقل بعضیهای دیگر هم با کابوس از خواب بپرند.
ما همدیگر را پیدا کردهایم و این بدترین خبر عمر بعضیها است.
بابک کریمی: باید سکوت را در مورد آزار در سینما بشکنیم
بابک کریمی بازیگر سینما نیز در حمایت از سمیه میرشمسی در اینستاگرام نوشت:
چند نفر از همکاران انتقاد کردند که «مدتیست عدهای با حمله به هنرمندان در صدد ساکتکردنشان هستند و این نوع نوشتهها آب به آسیاب این جماعت میریزد و سینما را بیاعتبار میکند.»
نه دوستان عزیز!
آنچه صنف سینما را بیاعتبار میکند سکوت و منفعل بودن خود ماست. وقتی تهیهکننده و کارگردان یک فیلم، با آگاهی از این که فلان شخص چندین بار رفتار نادرستی با عوامل داشته و باعث آزار گروه شده، همچنان بدون هیچ تذکری از او دعوت به کار میکنند، شریک آن آزار هستند.
کسانی هم که میبینند و میشنوند و سکوت میکنند، در این شریکند و نمیتوانند با جملاتی مانند «من وارد مسائل شخصی افراد نمیشم، مشکل خودشونه» از بار مسئولیت فرار کنند. تامین امنیت جسمی و روحی عوامل فیلم یکی از مسئولیتهای مهم مدیر پروژه است.
متاسفانه این نوع” اعمال قدرت و اخاذی” در سطوح مختلف جامعه بسیار شایع است و فقط مختص سینما نیست.
ماجراها در ادارات، دانشگاهها، مدارس، بیمارستانها بسیار اتفاق میافتد. ولی ما که معتقد به فرهنگ سازی در راستای بهبود جامعه هستیم، برای جهان پیامهای شاعرانه میفرستیم، به جوایزمان افتخار میکنیم، وظیفه داریم قدم اول را از نزدیکترین افراد زندگی خودمان شروع کنیم و حیات محل کارمان را هر روز آب و جارو کنیم تا حرفمان اعتبار داشته باشد.
هدف این نیست که کسی ممنوعالکار بشود، اما یک تغییر بنیادی در رفتار و رعایت احترام الزامیست.
تمام جوانان قربانی رفتارهای ناهنجار، چه زن، چه مرد هم باید بدانند که احترام اولین شرط هر نوع همکاریست. در غیر این صورت حق اعتراض دارند و نباید زیربار تحقیر و اخحاذی بروند. سکوت را بشکنیم.
کیوان کثیریان: سکوتی که باید بشکند
کیوان کثیریان، منتقد سینمایی، در سایت سینماسینما نوشت:
به نظر میرسد در شرایط فعلی و افشاگری قربانیان تعرض در سینما، افکار عمومی منتظر واکنشی درخور از طرف کانون کارگردانان -که طی این مدت، کم بیانیه نداده- و انجمن بازیگران و صنوف تهیهکنندگی است، البته بدون لحاظ کردن رفاقتها و مناسبات مرسوم و موجود.
هرچند هنرپیشهای که نامش مطرح شده، اولین نیست و چندمین فرد مشهور در سینماست که در ماجرای آزار، نامش به میان آمده. در موارد پیشین هم سکوت، تنها واکنش صنوف سینمایی و سایر سینماگران بود. آنها به کارشان رسیدند و صدای افشاگران هم به جایی نرسید. اما بالاخره یکجا باید این ماجرا فیصله پیدا کند. روزی که سکوت آدمهای بیشتری شکسته شود، اتفاقات تازهتری خواهد افتاد. این تابو بزودی شکسته خواهد شد و امیدوارم چهرههای مشهور، محافظهکاری را کنار بگذارند و شجاعت بیشتری برای افشای حقایق بیابند. چرا که هیچکدام از آزارگران سینمای ما، به بزرگی هاروی واینستین نیستند. تعرض و تجاوز از هرکسی سر بزند، محکوم و مطرود است چه قاری قرآن باشد، چه هنرپیشه و کارگردان و تهیهکننده سینما.
امیدوارم این روند در همه حوزهها اعم از سیاست و اقتصاد و رسانه و سایر عرصههای فرهنگی و فضاهای اداری دولتی و خصوصی… بدون ملاحظه و مراعات و واهمه، رواج یابد، سکوتها بشکند و این فضای ناامن به جای قربانیان، تن متجاوزان را بلرزاند.
به شجاعت سمیه میرشمسی و پیشگامی ارزشمند بابک کریمی در حمایت از قربانیان و شرافت کانون دستیاران درود میفرستم. البته که همین صنف هم باید در پاکسازی درونیاش، فراوان بکوشد.
عامدانه نام خانه سینما را به میان نیاوردم چون در چندسال اخیر، منفعلترین، بیعملترین و خنثیترین نهاد موجود در کشور است و عملا وجود خارجی ندارد.
منبع: هنر امروز
منبع: آفتاب
کلیدواژه: آزار جنسی بازیگران سینما انجمن صنفی برنامه ریزان و دستیاران کارگردان سینما سینمای ایران خانه سینما دستیار دو پشت صحنه پشت بام بچه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۶۷۰۶۶۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
زنانی که در کن رئیس شدند
در طول بیش از هفت دهه برگزاری جشنواره فیلم کن، تاکنون ۹ سینماگر زن توانستهاند در راس هیات داوران بخش مسابقه اصلی این رویداد سینمایی قرار بگیرند.
به گزارش ایسنا، «اولیویا دی هاویلند» هنرپیشه بریتانیایی-آمریکایی برنده اسکار اولین زنی است که در تاریخ جشنواره کن و در سال ۱۹۶۶ در راس هیات داوران رقابتی این رویداد سینمایی قرار گرفت و در سالهای پس از آن نیز «سوفیا لورن» (۱۹۶۶)، «اینگرید برگمن» (۱۹۷۳)، «ژن مورو» (۱۹۷۵) و (۱۹۹۵)، «ایزابل آجانی» (۱۹۹۷)، «لیو اولمان» (۲۰۰۱)، «جین کمپیون» (۲۰۱۴)، «کیت بلانشت» (۲۰۲۸) به عنوان رئیس هسئت داوران جشنواره کن انتخاب شدهاند و امسال نیز «گرتا گرویگ» کارگردان فیلم موفق «باربی» نهمین سینماگر زنی خواهد بود که برای داوری در یکی از مهم ترین جشنوارههای سینمایی مینشیند.
*در زیر نگاهی خواهیم داشت به تمام چهرههایی که در طول بیش از ۷ دهه برگزاری جشنواره کن، ریاست هیات داوران بخش رقابتی را بر عهده داشتهاند:
۲۰۲۳؛ «روبن اوستلوند» سینماگر سوئیسی پس از کسب دومین نخل طلای جشنواره کن از جشنواره سال گذشته، در راس داوران کن قرار گرفت و با تصمیم دیگر اعضای هیات داوران فیلم «آناتومی یک سقوط» از «ژوستین تریه» از کشور میزبان فرانسه برنده جایزه اول جشنواره نام گرفت.
۲۰۲۲؛ هفتاد و پنجمین جشنواره فیلم کن با حضور اصغرفرهادی به عنوان یکی از اعضای داوران در کنار «وینسنت لیندون» بازیگر فرانسوی در راس تیم داوری برگزار شد و فیلم «برادران لیلا» از سعید روستایی هم در بخش مسابقه رونمایی شد و سرانجام «رابین اوستلوند» با فیلم «مثلث غم» برای دومین بار فاتح نخل طلا شد.
۲۰۲۰ و ۲۰۲۱؛ جشنواره سال ۲۰۲۰ در نهایت به دلیل همهگیری کرونا برگزار نشد و به جای ان رویدادی محدود در سپتامبر همان سال با نمایش چند فیلم برگزار شد. «اسپایک لی» کارگردانی آمریکایی که برای ریاست هیات داوران کن ۲۰۲۰ انتخاب شده بود در دوره بعدی به جشنواره بازگشت و ریاست داوران هفتاد وچهارمین دوره کن در سال ۲۰۲۱ را بر عهده داشت. در سالی که فیلم «قهرمان» فرهادی جایزه بزرگ هیات داوران را به خود اختصاص داد، فیلم فرانسوی «تیتان» از «جولیا دورکورنو» صاحب نخل طلای بهترین فیلم شد.
۲۰۱۹؛ هفتاد و دومین دوره جشنواره کن با حضور «الخاندرو گونزالز ایناریتو» در مقام ریاست داوران برگزار شد و اعضای هیات داوران که شامل چهرههایی چون «کلی رایکارد»، «پاول پالیکوفسکی» و «آلیس رورواشر» بودند به اتفاق آرا فیلم کرهای «انگل» را برنده نخل طلا معرفی کردند، فیلمی که در ادامه در جوایز اسکار تاریخ ساز شد و به عنوان یکی از موفقترین فیلمهای غیرانگلیسی زبان تمام ادوار سینما شناخته میشود.
۲۰۱۸؛ «کیت بلانشت» بازیگر تحسینشده استرالیایی در راس داوران کن ۲۰۱۸ قرار داشت. او هشتمین زن تاریخ کن به عنوان رئیس هیات داوران نام گرفت و در نهایت به همراه دیگر اعضای داوران فیلم ژاپنی «دزدان فروشگاه» ساخته «هیروکازو کوریدا » را شایسته دریافت نخل طلای کن دانستند.
کیت بلانشت۲۰۱۷؛ در این دوره از جشنواره که همزمان با هفتادمین سالگرد جشنواره کن بود، «پدرو آلمادوار» کارگردان اسپانیایی ریاست هیات داوران را بر عهده داشت و در نهایت فیلم سوئدی «میدان» به کارگردانی «روبن اوستلوند» برنده نخل طلای بهترین فیلم شد.
۲۰۱۶؛ در جشنواره کن ۲۰۱۶ نوبت به «جورج میلر» سینماگر استرالیایی و خالق سری فیلمهای «مکس دیوانه» بود که فرصت حضور در جایگاه معتبر ریاست بخش رقابتی کن را تجربه کند.
در این سال که نخل طلای بهترین فیلم به «من، دنیل بلیک» ساخته تحسین شده انگلیسی رسید، کتایون شهابی، تهیهکننده ایرانی نیز یکی از داوران بخش رقابتی این رویداد سینمایی بود. فیلم «فروشنده» ساخته اصغر فرهادی نیز در این دوره از جشنواره برنده دو جایزه بهترین فیلمنامه و بهترین بازیگر مرد (شهاب حسینی) شد.
۲۰۱۵؛ در شصتوهشتمین دوره جشنواره فیلم کن برای اولینبار نام دو سینماگر را در راس هیات داوران این رویداد سینمایی قرار گرفت؛ برادران «کوئن». این دو کارگردان صاحبنام تاکنون ۹ اثر را در جشنواره کن شرکت دادهاند و در سال ۱۹۹۱ یک نخل طلا، سال ۱۹۹۶ و ۲۰۰۱ دو جایزه بهترین کارگردانی و در سال ۲۰۱۳ جایزه بزرگ جشنواره فیلم کن را از آن خود کردهاند. در سال ۲۰۱۵ در نهایت جایزه نخل طلا به «دیپان» ساخته «ژام اودیار» فرانسوی رسید.
۲۰۱۴؛ «جین کمپیون» کارگردان صاحبنام که در تمام ادوار برگزاری جشنواره کن، تنها کارگردان زن برنده نخل طلا محسوب میشود، سال گذشته و در دوره شصتوهفتم بر مسند هیات داوران بخش رقابتی کن نشست. وی در سال ۱۹۹۲ با فیلم تحسینشده «پیانو» موفق به دریافت این جایزه شد و در میان چهار کارگردان زنی قرار دارد که تا کنون توانستهاند نامزد اسکار کارگردانی شوند.
جین کمپیون۲۰۱۳؛ مسئولان برگزاری جشنواره کن در حالی «استیون اسپیلبرگ» کارگردان سرشناس هالیوود را به عنوان ریاست هیات داوران شصت و ششمین دوره این رویداد سینمایی انتخاب کردند که وی با وجود کارنامه کاری فوقالعاده، در جشنواره کن سابقه درخشانی نداشت و تنها حضورش به سال ۱۹۷۴ با فیلم «شوگرلند اکسپرس» بازمیگردد که نامزد نخل طلا بود و توانست مشترکا جایزه بهترین فیلمنامه را به دست آورد.
۲۰۱۲؛ در شصتوپنجمین دوره جشنواره کن «نانی مورتی»، کارگردان سرشناس ایتالیایی بر منصب ریاست هیات داوران نشست. این کارگردان باسابقه ایتالیایی حضور چشمگیری در کن داشته؛ به گونهای که ششبار در بخش رقابتی نامزد نخل طلا بوده و یکبار این جایزه را با فیلم «اتاق پسر» در سال ۲۰۰۱ همراه با جایزه فیپرشی از آن خود کرد. از دیگر افتخارات این کارگردان در کن میتوان به جایزه بهترین کارگردانی و جایزه کالسکه طلایی سال ۲۰۰۴ اشاره کرد. در این دوره «هانکه» برای فیلم «عشق» نخل طلا را گرفت.
۲۰۱۱؛ «رابرت دنیرو»، بازیگر سرشناس و پرافتخار هالیوودی در این سال رییس هیات داوران کن بود. وی سابقه چندانی در جشنواره کن نداشت و یکبار با فیلم «راننده تاکسی» در بخش رقابتی حضور داشت. در سالی که دنیرو به عنوان یک چهره سرشناس و مطرح بر مسند ریاست هیات داوران کن نشست، «درخت زندگی» ساخته «ترنس مالیک» نخل طلا را به دست آورد.
۲۰۱۰؛ اینبار نوبت «تیم برتون»، دیگر کارگردان سرشناس هالیوود بود تا در شصتوسومین دوره کن رییس هیات داوران شود. در کارنامه سینمایی این کارگردان تنها یک حضور در بخش رقابتی با فیلم «ادوود» دیده میشود. «عمو بونمی که میتونه خاطرات زندگی گذشتهاش را به یاد بیاره» از تایلند بهترین فیلم بخش رقابتی معرفی شد.
۲۰۰۹؛ «ایزابل هوپر»، بازیگر سرشناس فرانسوی که دوبار در سالهای ۱۹۷۸ و ۲۰۰۱ برای فیلمهای «ویولت» و «معلم پیانو» بهترین بازیگر کن شد، رییس هیات داوران جشنواره کن بود که در پایان فیلم «ربان سفید» ساخته میشل هانکه را به عنوان برنده نخل طلا اعلام کرد.
ایزابل هوپر۲۰۰۸؛ «شون پن»، بازیگر و کارگردان هالیوودی در حالی ریاست هیات داوران را برعهده داشت که در سال ۱۹۹۷ با فیلم «او بسیار دوست داشتنی است» جایزه بهترین بازیگر مرد را از آن خود کرد و در سال ۲۰۰۱ نیز با فیلم «پیمان» نامزد نخل طلا شد. در این سال فیلم «کلاس» ساخته «لاورنت کانته» نخل طلا را کسب کرد.
۲۰۰۷؛ «استفن فریرز» که سابقه دو نامزدی نخل طلا در سالهای ۱۹۸۷ و ۱۹۹۶ را داشت، رییس هیات داوران کن شد. فیلم «۴ ماه، ۳ هفته و دو روز» ساخته «کریستین مونیگو» نخل طلا را به دست آورد.
۲۰۰۶؛ در پنجاهونهمین دوره جشنواره کن «وونگ کار وای»، کارگردان موج نو سینمای هنگکنگ با چهار نامزدی نخل طلا، رییس هیات داوران معرفی شد. وی یک جایزه بهترین کارگردانی کن را با فیلم «خوشبخت کنار هم» در کارنامه سینمایی دارد. در این سال فیلم تحسینشده «بادی که به مرغزار میوزد» به کارگردانی «کن لوچ» موفق به کسب نخل طلا شد.
۲۰۰۵؛ «امیر کاستاریکا» به عنوان یکی از برترین و پرافتخارترین چهرههای تمام ادوار جشنواره کن رییس تیم داوری بخش رقابتی شد. این کارگردان صربستانی در سال ۱۹۸۵ با فیلم «وقتی پدر برای کار و کاسبی رفته بود» و در سال ۱۹۹۵ با فیلم «زیرزمین» دو جایزه نخل طلا را گرفت. وی سهبار دیگر نیز نامزد نخل طلا شد و یک جایزه بهترین کارگردانی (عصر کولیها) و یک جایزه فیپرشی را نیز کسب کرده است. در این سال فیلم «بچه» ساخته برادران داردن بهترین فیلم معرفی شد.
۲۰۰۴؛ «کوئنتین تارانتینو»، کارگردان موفق هالیوود در پنجاهوهفتمین دوره کن رییس هیات داوران بود. وی در سال ۱۹۹۴ با فیلم «داستان عامهپسند» نخل طلا گرفت و به اوج شهرت رسید. وی دوبار پس از آن نیز با فیلمهای «ضدمرگ» و «حرامزادههای عوضی» نامزد نخل طلا بود. در این سال نخل طلا به فیلم «فارنهایت ۹/۱۱» ساخته مایکل مور رسید.
۲۰۰۳؛ «پاتریس شرو»، بازیگر و کارگردان فرانسوی که سهبار سابقه حضور در بخش رقابتی را داشت، در سال ۱۹۹۴ با فیلم «ملکه ماروت» جایزه هیات داوران را گرفت. فیلم «فیل» ساختهی معروف «گاس ون سنت» در این سال نخل طلا را گرفت.
۲۰۰۲؛ «دیوید لینچ»، کارگردان سرشناس آمریکایی رییس هیات داوران بود. لینچ که با فیلم «در قلب وحشی» در سال ۱۹۹۰ نخل طلای کن را کسب کرد، سهبار دیگر با فیلمهای «جاده مالهند» (جایزه بهترین کارگردانی) ، «داستان استریت» و «توئین پیکس: با من بر آتش برو» نامزد نخل طلا بوده است. در این سال فیلم «پیانیست» ساخته رومن پولانسکی جایزه بهترین فیلم را گرفت.
۲۰۰۱؛ اینبار ریاست هیات داوران کن به یک بازیگر و کارگردان زن رسید؛ «لیو اولمان»، سینماگر نروژی و بازیگر مورد علاقه «اینگمار برگمن» در راس تیم داوری کن قرار گرفت. وی با فیلم «بیایمان» در سال ۲۰۰۰ نامزد نخل طلا بود. در این سال فیلم «اتاق پسر» ساخته «نانی مورتی» بهترین فیلم جشنواره شد.
لیو اولمان۲۰۰۰؛ «لوک بسون»، کارگردان سرشناس فرانسوی در حالی در این سال رییس هیات داوران شد که در کارنامه سینماییاش حضور چشمگیری در جشنواره کن دیده نمیشود. «لارس فون تریر» با فیلم «رقصنده در تاریکی» نخل طلا را گرفت.
۱۹۹۹؛ در این سال «دیوید کراننبرگ»، کارگردان سرشناس کانادایی در جشنواره کن رییس هیات داوران شد. وی چهار نامزدی نخل طلا، کسب یک کالسکه طلایی و یک جایزه ویژه هیات داوران را در افتخارات خود دارد. «رزتا» ساخته برادران داردن نخل طلای کن را به دست آورد.
۱۹۹۸؛ «مارتین اسکورسیزی»، از سرشناسترین و بزرگترین کارگردانان معاصر سینمای جهان در این سال رییس هیات داوران جشنواره کن بود. وی در سال ۱۹۷۶ با فیلم «راننده تاکسی» موفق به کسب نخل طلا شد و سهبار دیگر نیز در بخش رقابتی حضور داشت. فیلم «پس از ساعتها» جایزه بهترین کارگردانی کن را برای او به ارمغان آورد. فیلم «ابدیت و یک روز» ساخته «تئو آنجلوپلوس» جایزه نخل طلا را از آن خود کرد.
۱۹۹۷؛ «ایزابل یاسمین آجانی»، بازیگر فرانسوی و برنده چهار جایزه بازیگری سزار، گرچه حضور پررنگی در جشواره کن نداشته، اما به عنوان رییس هیات داوران جشنواره انتخاب شد. در این سال فیلم «طعم گیلاس» ساخته عباس کیارستمی و «مارماهی» ساخته «شوهی ایمامورا» مشترکا نخل طلا را کسب کردند.
ایزابل آجانی۱۹۹۶؛ «فرانسیس فورد کاپولا»، کارگردان صاحبنام هالیوود و خالق «پدرخوانده» ریاست هیات داوران کن را در این سال عهدهدار بود. وی دو جایزه نخل طلا با فیلمهای «اینک آخرالزمان» (۱۹۷۹) و «مکالمه» (۱۹۷۴)، یک جایزه فیپرشی و یک جایزه کلیسای معنوی را در کارنامه سینمایی خود دارد. در این سال جایزه نخل طلا به فیلم «رازها و دروغها» ساخته «مایک لی» رسید.
۱۹۹۵؛ «ژن مورو»، هنرپیشه، خواننده و کارگردان فرانسوی هدایت هیات داوران کن را در این سال در دست داشت. این سینماگر فرانسوی در سال ۱۹۶۰ با فیلم «هفت روز، هفت شب» جایزه بهترین بازیگر زن را از آن خود کرد. فیلم «زیرزمین» ساخته «امیر کاستاریکا» موفق به دریافت نخل طلای کن شد.
ژن مورو۱۹۹۴؛ چهلوهفتمین دوره جشنواره کن با ریاست «کلینت ایستوود»، کارگردان و بازیگر مشهور آمریکایی در هیات داوران همراه بود. وی با یک نخل طلا برای «رودخانه مرموز» (۲۰۰۳) و چهار حضور در بخش رقابتی و یک نخل طلای افتخاری کارنامه درخشانی در جشنواره کن دارد. در این سال فیلم «داستان عامهپسند» ساخته «کوئنتین تارانتینو» جایزه بهترین فیلم را کسب کرد.
۱۹۹۳؛ «لوئیس مال»، کارگردان سرشناس سینمای فرانسه که نخل طلای کن را با فیلم «دنیای خاموش» در سال ۱۹۵۶ کسب کرد، رییس هیات داوران معرفی شد. از دیگر افتخارات او در کن میتوان به سه نامزدی نخل طلا با فیلمهای «کودک زیبا»(۱۹۷۸)، «زمزمه قلب»(۱۹۷۱) و «کلکته»(۱۹۶۹) اشاره کرد. جایزه نخل طلا مشترکا به «وداع با محبوبم» ساخته «چن کایگه» و «پیانو» ساخته «جین کمپیون» اعطا شد. «عباس کیارستمی»، کارگردان سرشناس ایرانی یکی از اعضای هیات داوران بود.
۱۹۹۲؛ «ژرار دپاردیو»، بازیگر مشهور فرانسوی که اخیرا تابعیت روس گرفته در این سال رییس هیات داوران کن شد؛ در حالی که دو سال پیش از آن برای فیلم «سیرانو دوبرژاک» جایزه بهترین بازیگر مرد را از کن گرفته بود. فیلم «بهترین نیات» ساخته «بیل آگوست» جایزه نخل طلا را دریافت کرد.
۱۹۹۱؛ «رومن پولانسکی»، کارگردان، نویسنده و بازیگر سرشناس هالیوود که امسال با «ونوس در پوست خز» یکی از نامزدهای نخل طلا است، در سال ۱۹۹۱ بر مسند ریاست داوران کن نشست. وی در سال ۲۰۰۲ موفق به کسب نخل طلا با فیلم «پیانیست» شد، در حالی که پیش از آن نیز با فیلم «مستاجر» در سال ۱۹۷۶ در بخش رقابتی حضور داشت. فیلم «بارتون فینک» ساخته «برادران کوئن» نخل طلای این سال را کسب کرد.
۱۹۹۰؛ در این سال نوبت به چهره سرشناس سینمای ایتالیا «برناردو برتولوچی» رسید تا ریاست هیات داوران کن را به عهده بگیرد. این کارگردان سرشناس دو نامزدی نخل طلا با فیلمهای «زیبایی ربوده شده» (۱۹۹۶) و «تراژدی یک مرد مضحک» (۱۹۸۱) کسب کرده و یک جایزه نخل طلای افتخاری را نیز دریافت کرد. در این سال فیلم «در قلب وحشی» ساخته «دیوید لینچ» موفق به دریافت نخل طلای کن شد.
۱۹۸۹؛ «ویم وندرس» از چهرههای مطرح تمام ادوار جشنواره کن است که در سال ۱۹۸۹ رییس هیات داوران بود. وی علاوهبر کسب نخل طلا در سال ۱۹۸۴ با فیلم «پاریس تگزاس»، ۸بار دیگر با فیلمهای چون «پادشاهان جاده»، «دوست آمریکایی»، «همت»، «بهشت بر فراز برلین»، «بسیار دور، چنین نزدیک»، «پایان خشونت» و «فیلمبرداری در پالرمو» نامزد نخل طلا بود. یک جایزه ویژه هیات داوران، جایزه بهترین کارگردانی، دو جایزه فیپرشی و کلیسای معنوی از افتخارات وندرس در کن هستند. در این سال فیلم «جنسیت، دروغها و نوار ویدئو» ساخته «استیون سودربرگ» جایزه نخل طلا را گرفت.
۱۹۸۸؛ ریاست هیات داوران چهلویکمین دوره جشنواره کن به «اتوره اسکولا»، کارگردان و فیلمنامهنوس مطرح ایتالیایی رسید که هشتبار در جمع نامزدهای نخل طلا حضور داشته است. وی جایزه بهترین کارگردانی با فیلم «زشت، کثیف، بد» (۱۹۷۶) و یک جایزه بهترین فیلمنامه با فیلم «تراس» (۱۹۸۰) را از کن کسب کرد. وی آخرینبار با فیلم «شکوه» در سال (۱۹۸۹) نامزد نخل طلا بود. در این سال فیلم «پله فاتح» ساخته «بیل آگوست» بهترین فیلم بخش رقابتی را گرفت.
۱۹۸۷؛ «ایو مونتان»، بازیگر فرانسوی در این سال رییس هیات داوران کن شد تا مهمترین دستاورد زندگی هنریاش رقم بخورد. فیلم «زیر خورشید شیطان» ساخته «موریس پیاله» بهترین اثر بخش رقابتی انتخاب شد.
۱۹۸۶؛ «سیدنی پولاک»، کارگردان صاحبنام آمریکایی چهار سال پس از کسب جایزه اسکار ریاست هیات داوران کن را به عهده گرفت. این کارگردان فقید در سال ۱۹۷۲ با فیلم «جرمی جانسون» نامزد نخل طلا بود. در این سال فیلم «ماموریت مذهبی» ساخته «رولند جافه» موفق به کسب نخل طلا شد.
۱۹۸۵؛ یکی از معروفترین عناصر موج نو سینمای جمهوری چک «میلوش فورمن» بر مسند ریاست هیات داوران کن نشست. این کارگردان برنده دو جایزه اسکار، در سال ۱۹۷۱ با فیلم «جهش» نامزد نخل طلا شد که البته جایزه ویژه هیاتداوران را گرفت. فیلم «وقتی بابا برای کار و کاسبی رفته بود» به کارگردانی «امیر کاستاریکا» جایزه نخل طلای این دوره را دریافت کرد.
۱۹۸۴؛ «درک بوگارد»، بازیگر انگلیسی در حالی رییس هیات داوران معرفی شد که سابقه چندانی در این جشنواره سینمایی نداشت. در پایان این دوره فیلم «پاریس تگزاس» ساخته «ویم وندرس» نخل طلا گرفت.
۱۹۸۳؛ در این سال «ویلیام استیرن»، رماننویس آمریکایی و برنده جایزه «پولیتزر» به عنوان چهرهای نهچندان سینمایی و از دنیای ادبیات بر مسند ریاست هیات داوران نشست. فیلم «تصنیف نارایاما» ساخته «شوهی ایمامورا» جایزه نخل طلا را دریافت کرد.
۱۹۸۲؛ «جورجیو استرلر»، کارگردان ایتالیایی نهچندان سرشناس تئاتر و اپرا سکان هدایت هیات داوران کن را برعهده داشت. در این سال فیلم «گمشده» ساخته «کاستا گاوراس» و «راه» ساخته «ییلماز گونی» نخل طلا را مشترکا دریافت کردند.
۱۹۸۱؛ «ژاک دری»، کارگردان و فیلمنامهنویس فرانسوی که بیشتر برای ساخت فیلمهای جنایی شهرت دارد به عنوان رییس هیات داوران برگزیده شد. مهمترین دستاورد سینمایی وی حضور در جشنواره کن بود. «آندری وایدا» با فیلم «مرد آهنین» نخل طلا را دریافت کرد.
۱۹۸۰؛ در سیوسومین دوره جشنواره کن «کرک داگلاس»، بازیگر و تهیهکننده سرشناس آمریکایی بر مسند ریاست هیات داوران نشست. وی موفقیت قابل ملاحظهای در کن به دست نیاورده بود. فیلمهای «All That Jazz» ساخته «باب فاسی» و «کاگهموشه» به کارگردانی «آکیرا کوروساوا» نخل طلا را تصاحب کردند.
۱۹۷۹؛ «فرانسوا ساگان»، رماننویس و نمایشنامهنویس فرانسوی رییس هیات داوران معتبرترین رویداد سینمایی دنیای شد تا برخلاف سایر جشنوارههای سینمایی، یک نویسنده این مسئولیت را برعهده بگیرد. فیلم «اینک آخرالزمان» ساخته «فرانسیس فورد کوپولا» و «طبل حلبی» ساخته «فولکر شلوندورف» در پایان این دوره نخل طلا را دریافت کردند.
۱۹۷۸؛ «الن پاکولا»، سینماگر آمریکایی بر صندلی ریاست هیات داوران کن نشست. فیلم «درخت چوب صندل» به کارگردانی «ارمانو اولمی» نخل طلا را دریافت کرد.
۱۹۷۷؛ «روبرتو روسلینی»، کارگردان صاحبنام ایتالیایی که از او بهعنوان "پدرخوانده موج نوی سینمای فرانسه" یاد میشود، در این سال ریاست هیات داوران کن را عهدهدار بود. وی پیش از این و در سال ۱۹۴۶ با فیلم «رم شهر بیدفاع» موفق شده بود جایزه بزرگ هیات داوران کن را بگیرد.
۱۹۷۶؛ «تنسی ویلیامز»، نویسنده شهیر آمریکایی در این دوره رئیس هیات داوران کن بود که در پایان فیلم «راننده تاکسی» ساخته «مارتین اسکورسیزی» نخل طلا را دریافت کرد.
۱۹۷۵؛ «ژان مورو»، کارگردان، بازیگر و فیلمنامهنویس فرانسوی درحالی رئیس هیات داوران شد که در کارنامه سینماییاش یک نخل طلای افتخاری و یک جایزه بهترین بازیگری زن دیده میشود. در این سال فیلم «گزارش سالهای آتش زیر خاکستر» ساخته «محمد لخدر حمینه» بهترین اثر بخش رقابتی شد.
اولیویا دو هالیواند۱۹۷۴؛ «رنه کلر»، فیلمساز برجسته فرانسوی از سوی مسئولان جشنواره کن به عنوان رئیس هیات داوران انتخاب شد. «مکالمه» ساخته «فرانسیس فورد کاپولا» بهترین فیلم معرفی شد.
۱۹۷۳؛ «اینگرید برگمن»، ستاره درخشان دهه ۴۰ هالیوود و برنده سه جایزه اسکار بازیگری رییس هیات داوران کن بود. جایزه نخل طلا مشترکا به «مترسک» ساخته جری شاتزبرگ و «مزدور» ساخته آلن بریجز رسید.
۱۹۷۲؛ «جوزف لوزی»، کارگردان آمریکایی که دو نخل طلا با فیلمهای «تصادف» و «واسطه» داشت و همچنین دو بار نیز در بخش رقابتی نامزد نخل طلا بود، رییس هیات داوران کن شد. «طبقه کارگر به بهشت میرود» ساخته الیو پتری بهترین فیلم بخش رقابتی شد.
۱۹۷۱؛ «میشله مورگان»، بازیگر فرانسوی به عنوان رییس هیات داوران انتخاب شد. فیلم «واسطه»ساخته جوزف لوزی نخل طلا را کسب کرد.
۱۹۷۰؛ «میگل آنخل آستوریاس»، شاعر و نویسنده اهل گواتمالا به عنوان یکی دیگر از چهرههای ادبی رییس جشنواره کن شد. فیلم معروف «MASH» ساخته رابرت آلتمن نخل طلا را گرفت.
۱۹۶۹؛ «لوچیانو ویسکونتی»، کارگردان بنام ایتالیایی در این سال رییس هیات داوران شد. وی دوبار با فیلمهای «مرگ در ونیز» (۱۹۷۱) و «یوزپلنگ» (۱۹۶۳) نامزد نخل طلا شد و توانست با فیلم «یوزپلنگ» نخل طلا را از آن خود کند. همچنین وی برای این فیلم جایزه بیستوپنجمین سالگرد تاسیس جشنواره کن را گرفت. جایزه نخل طلا به «اگر ...» ساخته لیندسی اندرسون رسید.
از سال ۱۹۶۸ تا اولین سال برگزاری جشنواره کن در سال ۱۹۴۶ نیز به ترتیب چهرههای هنری چون «آندره چاسمن» (۱۹۶۶۸)، «الساندرو بلاستی» (۱۹۶۷)، «سوفیا لورن» (۱۹۶۶)، «اولیویا دو هاویلاند» (۱۹۶۵)، «فریتز لانگ» (۱۹۶۴)، «آرماند سالاکرو» (۱۹۶۳)، «تتسورو فروکاکی» (۱۹۶۲)، «ژان جیونو» (۱۹۶۱)، «جورج سیمنون» (۱۹۶۰)، «مارسل آکارد» (۱۹۵۸/۱۹۵۹)، «آندره مائوریس» (۱۹۵۷)، «موریس لمن» (۱۹۵۶)، «مارسل پانول» (۱۹۵۵)، «ژان کوکتو» (۱۹۵۴/۱۹۵۳)، «موریس جنوا» (۱۹۵۲)، «آندره موریس» (۱۹۵۱) و «جورج هویسمن» برای سالهای (۱۹۴۹/۱۹۴۷/۱۹۴۶) ریاست هیات داوران جشنواره بینالمللی فیلم کن را برعهده داشتند.
لیلا حاتمی*عباس کیارستمی کارگردان سرشناس ایرانی در عرصه بینالمللی در سال ۱۹۹۳، لیلا حاتمی در سال ۲۰۱۴، کتایون شهابی در سال ۲۰۱۶ و اصغر فرهادی در سال ۲۰۲۲ سینماگران ایرانی هستند که تاکنون در میان اعضای هیات داوران بخش رقابتی جشنواره کن حضور داشتهاند.
* «ژن مورو» بازیگر فرانسوی تنها چهرهای است که دو بار افتخار ریاست داوران کن را داشته است: نخستین بار در سال ۱۹۷۵ و بیست سال پس از آن در سال ۱۹۹۵.
* «ویلیام استرین» رماننویس آمریکایی برنده جایزه پولیتزر، تنها چهره غیرحرفهای در امر سینماست که تاکنون رئیس داوران بخش مسابقه اصلی جشنواره کن بوده است. این نویسنده در سال ۱۹۸۳ به کن دعوت شد و هیات داوران تحت ریاست او ، جایزه نخلا طلای بهترین فیلم جشنواره را به «تصنیف نارایاما» ساخته «شوهی ایمامورا» از ژاپن اعطا کرد.
انتهای پیام